Dramatyczna historia, która zdarza każdego dnia, w wielu miejscach na świecie....tym razem film dedykowany jest parze bezdomnych z Nowego Jorku, którzy mieszkali przy pewnym budynku.
Ona, młoda biała narkomanka, każdego dnia zarabia na siebie, siedząc na ulicy z kubkiem i tabliczką "kiedyś byłam kimś" a teraz siedzę tu i teraz i żebrzę na herę, wciąż sobie radzę, bo nie muszę płacić ciałem.
On, młody Nigeryjczyk, imigrant, któremu karta pobytu skończyła się w 2008 roku....Ulica ich połączy, obserwują się, on gra na pojemnikach plastikowych wzbudzając zachwyt i owację przechodniów, którzy chętnie płacą.
Śledzą siebie wzrokiem, potem chodzą za sobą, zaczyna się fascynujący, ciepło, ludzkie odruchy, dbanie o siebie, śniadanie o poranku, gdy NY budzi się i wygląda najpiękniej. Wraz z nadejściem zimy zaczynają się problemy, z noclegownią, choroby, wychodzenie z nałogu i detox. Niezwykłym doświadczeniem jest wspólne zamieszkanie w pozornie opuszczonym apartamencie, uczą się siebie, poznają się lepiej, zachowują się jak nastolatkowie, którym rodzice chatkę zostawili wolną .
Hannah i Tahir zmagają się z przeciwnościami losu, to moment, w którym poświęcenie dla drugiej osoby, która się kocha nie zna granic, można zrobić wszystko, wbrew własnym zasadom, ludzkie odruchy i pokłady miłości.
Film porusza istotne problemy jak bezdomność , która staje się ucieczka przed niemożnością poradzenia sobie z otaczającym światem, uzależnieniem czy wojna w Iraku. Bezdomność to też ucieczka Nigeryjczyka do lepszego świata Ameryki. Wykluczenie, pogardzanie, rasizm, prostytucja, świat, który daje szansę tylko tym, którzy mają pozycję i pieniądze.
Niezwykła scena agonalna Tahira, sceneria białego puchy na rzeką Hudson, ciepło, czułe słówka, dotyk, tulenie...mistyczne przejście duszy do lepszego świata....ostatnie pożegnanie
Pomimo dramatyzmu film zapala światełko w tunelu i daje nadzieję.
Bardzo dobre aktorstwo Jennifer Connelly i Anthony Mackie.