Trochę mnie bawią te recenzje... Jakby ktoś chciał się dowiedzieć PRAWDY z tego typu filmów, a konkretniej z filmów na temat wybitnych postaci piosenki. To tak trochę jak w filmie "Bohemian Rhapsody" pokazano zgorszonych kolegów Freddy'ego po imprezach u Freddy'ego. I naprawdę ktoś ma uwierzyć, że rockmeni tamtych czasów to byli grzeczni chłopcy z kindersztubą i oni brzydzili się alkoholem, narkotykami i orgiami. Jeśli chodzi o treść filmu, to oczywiście "Bohemian Rhapsody" dużo lepszy od "Back to Black", ale kto przychodzi do kina, na taki film, po prawdę? Na pewno nie ja. Ja przychodzę po Wielką Muzykę i piękny śpiew, które współgrają z życiem artystów. I w "Bohemian Rhapsody" i w "Back to Black" warto przyjść do kina, żeby posłuchać tych piosenek i to, dla mnie, zawsze wygra. A film? Próbuje pudrować tatusia, który chce przekonać, że kochał córkę, a nie pieniądze, które z niej miał (i gdy wreszcie wychodzi, że autodestrukcja sięgnęła tak głęboko, że kasa z Amy może się skończyć, bo dziewczyna może zejść, wysyła ją na odwyk, ale nie dlatego, że córka może zejść, tylko dlatego, że po Jej zejściu, kasa może się skończyć, ale tego w filmie nie zobaczymy), męża który z wyrachowania wraca do Amy, ale chce pokazać, że jednak traktował ją trochę lepiej niż bankomat i nawet darzył uczuciami zarezerwowanymi dla człowieka i wreszcie zobaczymy upudrowaną Amy (nie zobaczymy jej świadomych i autodestrukcyjnych decyzji, nie zobaczymy Jej agresji wobec innych, nie zobaczymy Jej agresji wobec siebie). Więc w filmie mamy tonę pudru, ale mamy też cudowną muzykę, piękne piosenki płynące z głębokości duszy i głos, który już nigdy się nie powtórzy... I w kinie to wygrywa (przynajmniej u mnie). A prawda? Kto przychodzi po prawdę?